یه شب بارونی وقتی سیگار می کشم و تو خیابونا قدم می زنم یه خانوم دکترِ خوش تیپ و خوش استایل و خوشگل و ... خلاصه پِرفِکت با یه ماشین مازِراتی بزنه زیر پام بگه : منم مث خودت غم دارم ... بیا با هم بریم گور بابای دنیا ... منم در عین ناباوری و خریَت یه کامِ عمیق از سیگارم بگیرم و یه لبخندِ تلخ بهش بزنمو تو شُر شُر بارون و تاریکی ناپدید بشم